|
|||||||||
|
door Marc Buggenhoudt |
||||||||
Angel Olsen, 33 jaar oud is een Amerikaanse singer-songwriter uit St Louis Missouri die in Asheville, North Carolina woont. Zij is niet alleen zeer getalenteerd maar ook zeer ambitieus. Dat blijkt uit haar carrière van de voorbije jaren waarin ze van lo-fi akoestische indie folk op haar eerste album ‘Half Way Home’ (2012) evolueert naar electrische indie rock en pop op haar volgende albums ‘Burn Your Fire for No Witness’ (2014) en ‘My Woman’ (2016). Centraal staan thema’s als liefde, verdriet, relaties en zelfreflectie maar steeds met een duister kantje. Op haar laatste album dat vorig jaar verscheen ‘All Mirrors’ omarmt de zangeres orkestrale arrangementen met gebruik van een groot aantal strijkers om haar in sé intieme liedjes vol melancholie en pijn met muzikale bombast te ondersteunen. In het geval van Angel Olsen gaat het niet om een weldoordachte carriëre switch, gimmick of een hippe stijlverandering maar een bewust verkennen van haar stem in combinatie met orkestrale arrangementen om de dieperliggende pijn verscholen in haar introverte songs muzikaal te onderbouwen. Al krijgt ze hierdoor de allure van een popdiva. Op plaat is die theatrale aanpak zeker geslaagd. Het album was één van de spraakmakende albums van het voorbije jaar. Ik ben vooral fan van haar sober uitgevoerde introverte luisterliedjes van haar eerste albums, maar blijf geïntrigeerd door het alsmaar veranderende parcours van deze boeiende zangeres. Benieuwd hoe haar nieuw album live gaat uitpakken. Het in purper gehuld decor bestaat uit een rijzige marmeren trap uit een of andere film noir Hollywood film uit lang vervlogen tijden genre ‘Sunset Boulevard’ (1950, Billy Wilder). Naast een klassieke mannelijke bandopstelling van gitaar, bas en drums oogt het podium overwegend vrouwelijk met 2 strijkers, een violiste en een celliste met een extra toetseniste om de sound van All Mrirors zo goed mogelijk te evoceren. Alle bandleden zijn in het zwart, inclusief Angel Olsen die zich bedient van een klein Hammond orgel. De set opent duister, mysterieus, badend in een zee van synths voor een power ballad waarin Olsen voor het eerst haar sirenestem laat galmen onderbouwd met donderende drums en een prominente bas tekenend voor een jaren 80 geluid waarna viool en cello stevig overnemen. Daarmee is de sound van het concert gezet met “All Mirrors” de titelsong van het album waaruit verder nog zeven songs zullen komen. “Spring” klinkt in aanzet klein en ‘opgewekt’ met wat toetsaccenten waarna viool en cello het melodieus groots laten klinken. Zoals de muziek van stil naar luid gaat zo gaat de stem van Olsen van laag naar hoog en wordt een dynamische spanning opgebouwd. “Impasse” kruipt zó onder je huid : Olsen zingt lijzig traag met strijkers er onder, schreeuwt het uit gevolgd door opeenvolgende drumslagen voor een bombastisch geluid dat langzaam wegsterft. Van die aanpak overtuigt “Lark” het meest met lage zwijmelende zang in stille strofes en hoge schelle uithalen in luide refreinen ondersteund door strijkers met zware drumslagen opgeklopt tot een machtig rockachtig geluid waarbij de stem van Olsen door merg en been gaat. Adembenemend! Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat Olsen in deze aanvangsfaze niet voluit gaat, zich wat inhoudt en de passie acteert. Ondanks die theatrale overacting slaagt zij er moeiteloos in om tijdens de uitvoering van de songs het publiek in vervoering te brengen al geldt dat veel minder voor de flow van het concert: zoals naar gewoonte wil Angel Olsen de ernst van haar muziek counteren met wat malle conversaties met het publiek. In deze theatrale contekst is zo het effect onmiddellijk weg al is haar focus bij elke song wonderwel onmiddellijk terug. Dit spel met contrasten legt haar geen windeieren. Beter komt Olsen voor de dag als ze haar stem leent voor prachtig klein georkestreerde songs als het indringende “Summer” of het verleidelijk smachtende “Tonight” waarin de strijkers tekenen voor een meeslepende klanksfeer. Engelachtig en ongrijpbaar klinkt Olsen dan weer in het aloude “Acrobat” omgeven met Lana Del Rey drama en psychedelische sounds in een triestig, pakkende sfeer. Veel trage songs tot nu toe en dan is het goed om Olsen lekker klaaglijk loos te zien gaan op het uptempo “Shut Up Kiss Me” met haar witte electrische gitaar aangevuld met synths en strijkers. “Forgiven/Forgotten” is een sterke rocksong uit ‘Burn Your Fire for No Witness’ maar klinkt in deze full band uitvoering wat routineus. Dan klinkt “Sweet Dreams” van de single Sleepwalker (2013) en heropgevist voor de rariteitencompilatie Phases (2017) wel overtuigend. Olsen laat haar stem door de hele Roma galmen met strijkers, synths en gitaar eronder met aan het eind nog een dosis donderende drums. De mooiste niet geheel toevallig ‘kleinere’ nummers zitten in de staart. Olsen bekoort met haar betoverende stem in het ijl gezongen trage, trieste “Windows” waarna ze ons jazzgewijs croonerachtig verleidt in het aan Julie London refererende “Endgame” terwijl drums en strijkers de pathos versterken. Kers op de taart is de toegift. Een pianoballade geheel in lijn met de grandeur van De Roma smachtend, hartverscheurend gezongen met een betoverende stem in een (over)romantisch Patsy Cline slow “Chance”. Ik heb genoten van een muzikaal boeiend concert al bezondigen Angel Olsen en band zich meermaals ‘bewust’ aan stemacrobatie en overdreven orkestraties. Angel Olsen zal met haar nieuwe muziek haar oorspronkelijk publiek wat hebben verdrongen al heeft ze wellicht een ander ruimer publiek aangeboord. De staande opkomst in een te grote Roma zaal was alleszins meer dan behoorlijk. Toch is dit nog steeds geen muziek voor een breed publiek. Olsen is en blijft een boeiende zangeres. Ik ben benieuwd naar haar volgende stap. Marc Buggenhoudt Foto's © Yvo Zels Setlist 1. All Mirrors (All Mirrors, 2019)
|
|||||||||
